◎ Ко́цы ’трава, садраная пластом’ (ТС). Да коцікі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ко́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ко́ка
Р. ко́кі
Д. ко́цы
В. ко́ку
Т. ко́кай
ко́каю
М. ко́цы

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́ка ​1, ‑а, н.

Дзіц. Яйцо.

ко́ка ​2, ‑і, ДМ коцы, ж.

Тое, што і какаінавы куст (гл. куст).

[Ісп. coca.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ко́ткі 1 ’канюшына пашавая’ (Нар. лекс.). Да кот©. Гл. коцікі, коцы.

◎ Ко́ткі 2 ’матавіла’ (Сцяшк.)· Да котг (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)