ко́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ко́тка ко́ткі
Р. ко́ткі ко́так
Д. ко́тцы ко́ткам
В. ко́тку ко́так
Т. ко́ткай
ко́ткаю		 ко́ткамі
М. ко́тцы ко́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ко́тка ж., обл. ко́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Абл. Кошка. Котка вылезла з-пад прыпечка. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ко́тка

т. 8, с. 435

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́тка ж разм гл кошка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

котка

Том: 16, старонка: 58.

img/16/16-058_0255_Котка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Ко́тка ’кошка’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Жд. 2, КЭС, лаг., Нік. Очерки, Сцяшк.). Гл. кот.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Kítze

f -, -n

1) ко́цік, ко́тка

2) ко́зачка, казляня́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

When the cat’s away the mice will play

Ко́тка з ха́ты, мы́шы на по́куць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

kotka

kotk|a

ж.

1. кошка; котка;

2. ~i мн. бат. каташок, коцік (суквецце)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)