Ко́пысь

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. Ко́пысь
Р. Ко́пысі
Д. Ко́пысі
В. Ко́пысь
Т. Ко́пыссю
М. Ко́пысі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ко́пысь ж., г.п. Ко́пысь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ко́пысь г.п. Ко́пысь, -сі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ко́пысь

т. 8, с. 415

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Копысь (чыг. ст., в.) 6/73

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Копысь (радовішча буд. пяскоў, Шклоўскі р-н) 11/331

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ко́пысь ж. Kópys(’) n -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Копысь (г. п.) 1/215, 485 (к.), 486; 3/121, 559; 4/54, 108, 289; 5/155, 320; 6/73, 418, 491, 498, 554; 7/224, 328; 9/599—600; 10/94, 288

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дзяці́нец ​1, ‑нца, м.

Цэнтральная ўмацаваная частка горада ў Старажытнай Русі; крэмль. Копысь — гэта «драўляны горад Мсціслаўскага ваяводства, абнесены сцяной з вежамі і ўмацаваны драўляным дзяцінцам, размешчаным пасярэдзіне высокага ўзгорка». «Полымя».

дзяці́нец ​2, ‑нцу, м.

Хвароба маленькіх дзяцей, якая праяўляецца ў перыядычных прыпадках з сутаргамі і стратай прытомнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВЯЛІ́КІ МЯЖНІ́К,

вёска ў Шклоўскім р-не Магілёўскай вобл., каля р. Дняпро, на аўтадарозе Орша—Шклоў. Цэнтр Александрыйскага с/с і калгаса. За 14 км на Пн ад г. Шклоў, 44 км ад Магілёва, 2 км ад чыг. ст. Копысь. 241 ж., 78 двароў (1996). Клуб, б-ка, камбінат быт. абслугоўвання, аддз. сувязі.

т. 4, с. 385

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)