Колючая зброя 4/200

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ко́рцік, -а, мн. -і, -аў, м.

Афіцэрская халодная колючая зброя ў форме кароткага кінжала.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пі́ка¹, -і, ДМ пі́цы, мн. -і, пік, ж.

Колючая зброя, від кап’я.

Пранізаць пікай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рапі́ра, -ы, мн. -ы, -пі́р, ж.

Колючая халодная зброя з доўгім чатырохгранным клінком, якая выкарыстоўваецца ў фехтаванні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́лючы, -ая, -ае.

1. Такі, якім можна ўкалоць, пракалоць што-н.

Колючая зброя.

2. Які стварае адчуванне ўколу (уколаў).

К. боль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шпа́га, -і, ДМ шпа́зе, мн. -і, шпаг, ж.

Халодная колючая зброя з прамым доўгім клінком.

◊

Скрыжаваць шпагі — пачаць паядынак.

|| прым. шпа́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́лючы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́лючы ко́лючая ко́лючае ко́лючыя
Р. ко́лючага ко́лючай
ко́лючае		 ко́лючага ко́лючых
Д. ко́лючаму ко́лючай ко́лючаму ко́лючым
В. ко́лючы (неадуш.)
ко́лючага (адуш.)		 ко́лючую ко́лючае ко́лючыя (неадуш.)
ко́лючых (адуш.)
Т. ко́лючым ко́лючай
ко́лючаю		 ко́лючым ко́лючымі
М. ко́лючым ко́лючай ко́лючым ко́лючых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кінжа́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Колючая зброя ў выглядзе клінка, вострага з двух бакоў і звужанага на канцы.

|| прым. кінжа́льны, -ая, -ае.

К. ўдар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́лючы

дзеепрыметнік, незалежны стан, цяперашні час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́лючы ко́лючая ко́лючае ко́лючыя
Р. ко́лючага ко́лючай
ко́лючае		 ко́лючага ко́лючых
Д. ко́лючаму ко́лючай ко́лючаму ко́лючым
В. ко́лючы (неадуш.)
ко́лючага (адуш.)		 ко́лючую ко́лючае ко́лючыя (неадуш.)
ко́лючых (адуш.)
Т. ко́лючым ко́лючай
ко́лючаю		 ко́лючым ко́лючымі
М. ко́лючым ко́лючай ко́лючым ко́лючых

Кароткая форма: ко́люча.

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ДЗІ́ДА,

старажытная колючая зброя; род лёгкага кап’я або пікі з металічным наканечнікам, насаджаным на доўгае цаўё. Падобную паляўнічую прыладу наз. таксама дзідка, рагаціна.

т. 6, с. 112

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)