ко́лбачка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ко́лбачка |
ко́лбачкі |
| Р. |
ко́лбачкі |
ко́лбачак |
| Д. |
ко́лбачцы |
ко́лбачкам |
| В. |
ко́лбачку |
ко́лбачкі |
| Т. |
ко́лбачкай
ко́лбачкаю |
ко́лбачкамі |
| М. |
ко́лбачцы |
ко́лбачках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ко́лбачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
1. Памянш. да колба.
2. мн. (ко́лбачкі, ‑чак). Светаадчувальныя клеткі ў сятчатцы вока.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́лба, -ы, мн. -ы, колб і -аў, ж.
Лабараторная шкляная пасудзіна з доўгім горлам для хімічных работ.
|| памянш. ко́лбачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
|| прым. ко́лбавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)