клі́ч

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. клі́ч клі́чы
Р. клі́чу клі́чаў
Д. клі́чу клі́чам
В. клі́ч клі́чы
Т. клі́чам клі́чамі
М. клі́чы клі́чах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кліч, -у, мн. -ы, -аў, м. (высок.).

Заклік да чаго-н. «Усе на ўборку ўраджаю!» — пранёсся к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кліч (род. клі́чу) м. клич, зов, призы́в;

◊ кі́нуць к. — кли́кнуть клич

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кліч, ‑у, м.

1. Заклік. Як гром пранёсся кліч: — Таварыш, прэч цара! — Далоў вайну! А. Александровіч. Над краінай прагучаў баявы кліч: усё для фронту! Данілевіч.

2. Крык, вокліч. — Трывога! — узвіўся над лагерам кліч. Мележ. Аднекуль паляцела безліч чаек і сваім сумным клічам абудзіла наваколле. Броўка.

•••

Кінуць кліч гл. кінуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кліч м. Ruf m -(e)s, -e, Zúruf m -(e)s, -e;

баявы́ кліч Kríegsruf m, Kámpfruf m;

◊

кі́нуць кліч éinen Áufruf erlássen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кліч ’заклік, крык, вокліч’ (ТСБМ). Гл. клікаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

«Кліч Радзімы» (газ., Шаркоўшчына) 9/56

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Ленінскі кліч» (газ., Крычаў) 9/57

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Кліч партызана» [газ., Дзісенскі падп. РК КП(б)Б] 8/14; 9/59

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Кліч партызана» [газ., Міёрскі падп. РК КП(б)Б] 8/14; 9/59

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)