клерк, -а, мн. -і, -аў, м.

Канторскі служачы ў некаторых краінах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кле́рк

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кле́рк кле́ркі
Р. кле́рка кле́ркаў
Д. кле́рку кле́ркам
В. кле́рка кле́ркаў
Т. кле́ркам кле́ркамі
М. кле́рку кле́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

клерк м. клерк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клерк клерк, род. кле́рка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клерк, ‑а, м.

Пісар, канторскі служачы ў некаторых капіталістычных краінах.

[Фр. clerc.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клерк м Beámte (sub) m -n, -n, Büróangestellte (sub) m, f -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

клерк

(фр. clerc, англ. clerc, ад п.-лац. clericus = духоўная асоба)

1) духоўная асоба ў сярэдневяковай Францыі і Англіі;

2) канторскі служачы ў некаторых краінах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Максвел Джэймс Клерк

т. 9, с. 543

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Клерк Фрэдэрык Вілем дэ

т. 8, с. 330

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

bailiff

[ˈbeɪlɪf]

n.

судо́вы клерк

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)