клеймо́ кляймо́, -ма́ ср.;

◊

клеймо́ позо́ра кляймо́ га́ньбы;

Ка́иново клеймо́ Ка́інава кляймо́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клеймо

Том: 15, старонка: 110.

img/15/15-110_0665_Клеймо.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

кляймо́ ср.

1. клеймо́; (у животных — ещё) тавро́;

2. перен. клеймо́;

◊ к. га́ньбы — клеймо́ позо́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кляймо́ ’пячатка, знак, які ставіцца на вырабах’ (ТСБМ, Гарэц., Сцяшк.). Трэба пагадзіцца з ЕСУМ, 2, 457, дзе прымаецца думка аб паходжанні ўкр. клеймо, клейно, рус. клеймо, клейно ’тс’, польск. kleimo, kleino, чэш. klejmo ’знак, прыкмета’, з с.-н.-ням. kleinôt ’каштоўнасць, радавы герб’ (Торнквіст, 179; Гардзінер, ZfSlPh, 28, 150; Слаўскі, 2, 201). Апошні сцвярджае запазычанне польск. kleimo, kleino са ст.-бел. клеймо, клейно (з 1513 г.) (Гл. Булыка, Запазыч., 155).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маркирова́ть несов.

1. с.-х. маркірава́ць;

2. (ставить клеймо) спец. маркірава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

проби́рный прабі́рны;

проби́рное клеймо́ прабі́рнае кляймо́;

проби́рная пала́тка ист. прабі́рная пала́тка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клеймава́ць несов.

1. (ставить клеймо) клейми́ть; (животных — ещё) таври́ть;

2. перен. клейми́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заклеймава́ць сов.

1. (поставить клеймо) заклейми́ть; (животное — ещё) затаври́ть;

2. перен. заклейми́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маркірава́ць I несов., с.-х. маркирова́ть

маркірава́ць II несов., спец. (ставить клеймо) маркирова́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тавро́

1. (клеймо) таўро́, -ра́ ср., кляймо́, -ма́ ср.;

2. (орудие для клеймения) таўро́, -ра́ ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)