Verbum

анлайнавы слоўнік

Кле́йка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кле́йка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кле́йка ж. кле́йка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клейка ж. кле́енне, -ння ср., кле́йка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кле́йка, ‑і, ДМ клейцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. клеіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кле́йка ’рыба верхаводка’ (Янк. I, Крыв.). Гл. клея.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кле́іць, кле́ю, кле́іш, кле́іць; кле́ены; незак., што.

Рабіць што-н., змацоўваючы пры дапамозе клею.

К. паперу.

|| зак. скле́іць, скле́ю, скле́іш, скле́іць; скле́ены.

|| наз. кле́йка, -і, ДМ кле́йцы, ж. і кле́енне, -я, н.; прым. кле́ільны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кле́енне, ‑я, н.

Тое, што і клейка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кле́енне ср. кле́йка ж., кле́ение

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

klajstrowanie

н.

1. клеенне, клейка;

2. замазванне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)