клабу́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Высокі галаўны ўбор з пакрывалам, які носяць праваслаўныя манахі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

клабу́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. клабу́к клабукі́
Р. клабука́ клабуко́ў
Д. клабуку́ клабука́м
В. клабу́к клабукі́
Т. клабуко́м клабука́мі
М. клабуку́ клабука́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

клабу́к, -ка́ м., церк. клобу́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клабу́к, ‑а, м.

Манаскі галаўны ўбор у выглядзе высокай цыліндрычнай шапкі з пакрывалам.

[Ад цюрк. калпак — шапка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клабу́к м Káppe f -, -n, Mönchskappe f; Kapúze f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

клабу́к

(ад цюрк. kalpak = шапка)

манаскі галаўны ўбор у выглядзе высокай цыліндрычнай шапкі з пакрывалам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

клобу́к церк. клабу́к, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Падка́пак ’клабук’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб.). Укр. підкапок ’клабук, чапец’, рус. зах. капа, κάηκα, капочка ’шапка, фуражка’. Ст.-рус. *капа, накапка ’жаночае пакрывала на галаву ў выглядзе вэлюма’ (канец XV ст.). Далей гл. капа.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Kapúze

f -, -n капту́р, капюшо́н, башлы́к

die ~ überzíehen* — надзява́ць [наця́гваць] капюшо́н

die ~ zurückschlagen* — апусці́ць капюшо́н [башэ́дк]; царк. клабу́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Лабу́к 1 ’карова без рагоў’ (віл., швянч., Сл. паўн.-зах.). Да лоб 1 (гл.). Аб суфіксе ‑ук гл. Сцяцко (Афікс. наз., 178). Параўн. таксама лаба́н 2.

Лабу́к 2 ’страха над ганкам’ (віл., Сл. паўн.-зах.). З клабук ’шапка, капялюш, брыль’ (ужо ст.-бел. клобукъ, ст.-польск. kłobuk ’капялюш, шалом’) з адпадзеннем к‑.

Лабу́к 3 ’нехлямяжы чалавек’ (Сл. паўн.-зах.). Відавочна, да лоб 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)