кит зоол. кіт, род. кіта́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кіт I (род. кіта́) м., зоол., перен. кит;

ло́ўля кіто́ў — ло́вля кито́в;

ён — гало́ўны кіт — он — гла́вный кит

кіт II (род. кі́ту) м. (для замазывания щелей в окнах) зама́зка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зуба́ты

1. (с большими зубами) зуба́стый;

2. (имеющий зубы) зуба́тый;

з. кіт — зуба́тый кит

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кіт 1 ’вялікая марская млекакормячая жывёліна’ (ТСБМ), «зямля стаіць на чатырох кітох» (Сержп. Пр.). Ст.-рус. китъ — запазычанне з грэч. κῆτος ’вадзяная пачвара’ (Фасмер, Этюды, 89; Шанскі, 2, 8, 139).

Кіт 2 ’вязкае рэчыва для замазвання шчылін паміж шыбамі і рамай у вокнах’ (ТСБМ, Нас., Шат., Сцяшк., Гарэц., Янк. Мат., Касп., КЭС, лаг). Укр. кит ’тс’. Запазычанне праз польск. kit ’тс’ з ням. Kitt ’тс’ (Слаўскі, 2, 177; ЕСУМ, 2, 438–439).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)