ке́ўзаць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ке́ўзаю ке́ўзаем
2-я ас. ке́ўзаеш ке́ўзаеце
3-я ас. ке́ўзае ке́ўзаюць
Прошлы час
м. ке́ўзаў ке́ўзалі
ж. ке́ўзала
н. ке́ўзала
Загадны лад
2-я ас. ке́ўзай ке́ўзайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ке́ўзаючы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ке́ўзаць несов., прост. ма́зать, па́чкать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ке́ўзаць ’пэцкаць, брудзіць, мазаць’ (Шат., Сл. паўн.-зах.), ’мыць’ (ТС). З літ. kiaũzoti ’мазаць, пэцкаць’ (Сл. паўн.-зах., 458; Лаўчутэ, Балтизмы, 113).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ке́лза ’гразь, мурза’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. келзаць і кеўзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ке́ўзацца ’мазацца’ — «ходзяць свіне да ў аўжах кеўзаюцца» (Сержп.). Гл. кеўзаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ке́ўцаць ’пэцкаць’ (Мат. Гом.). Да квецаць (гл.). Кантамінацыя з кеўзаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)