ке́пка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж.

Мужчынскі галаўны ўбор з казырком без аколышка.

|| прым. ке́пачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́пка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ке́пка ке́пкі
Р. ке́пкі ке́пак
Д. ке́пцы ке́пкам
В. ке́пку ке́пкі
Т. ке́пкай
ке́пкаю		 ке́пкамі
М. ке́пцы ке́пках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ке́пка ж. ке́пка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́пка разг. ке́пка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́пка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.

Мужчынскі мяккі галаўны ўбор з казырком без аколышка. Чырвоныя хустачкі дзяўчат мяшаліся з хлапцоўскімі шапкамі розных гатункаў, пачынаючы гарадскімі кепкамі і канчаючы самадзельнымі саламянымі брылямі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ке́пка 1 ’мужчынскі мяккі галаўны ўбор з казырком без аколышка’ (ТСБМ, Сцяц., Сцяшк.). Гл. кепа.

Ке́пка 2 ’пячурка, ніша ў сценцы печы’ (Шатал.). Гл. кебка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ке́пка ж, ке́пі н Schírmmütze f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

убо́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

Убранне, адзенне; строі.

Шлюбны ў.

Асенні ў. лесу (перан.).

○

Галаўны ўбор — агульная назва рэчаў, якія надзяваюцца на галаву (шапка, капялюш, кепка і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кепу́рка ж разм гл кепка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

◎ Ке́па ’кепка’ (Мат. Гом.). З рус. кепи, /солкаефранц. kepi (Шанскі, 2, 8, 121).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)