ке́льма, -ы, мн. -ы, ке́льм і -аў, ж.

Тое, што і кельня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́льма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ке́льма ке́льмы
Р. ке́льмы ке́льмаў
Д. ке́льме ке́льмам
В. ке́льму ке́льмы
Т. ке́льмай
ке́льмаю		 ке́льмамі
М. ке́льме ке́льмах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ке́льма ж. ке́льма, мастеро́к м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́льма стр. ке́льня, -ні ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́льма, ‑ы, ж.

Тое, што і кельня. Не ведаючы стомы, працуюць муляры, пабліскваюць на сонцы іх кельмы. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́льма

гл. кельня.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ке́льма ’прылада муляра’ (Сцяшк.). Гл. кельня.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ке́льма ж, ке́льня ж буд Kélle f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ке́льня, ке́льма

(польск. kielnia, ад с.-в.-ням. kelle)

прылада муляра, тынкоўшчыка ў выглядзе трохвугольнай лапаткі для нанясення раствору на мур.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ке́льня, см. ке́льма.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)