ке́лля, -і, мн. -і, -яў, ж.

Асобны пакой манаха ў манастыры.

|| прым. келе́йны, -ая, -ае.

Келейнае жыццё.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́лля

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ке́лля ке́ллі
Р. ке́ллі ке́лляў
Д. ке́ллі ке́ллям
В. ке́ллю ке́ллі
Т. ке́лляй
ке́лляю		 ке́ллямі
М. ке́ллі ке́ллях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ке́лля ж., прям., перен. ке́лья

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́лля, ‑і, ж.

Асобны пакой або асобнае жыллё манаха, манаткі ў манастыры. Манаская келля. // перан. Паэт. Невялікі пакой адзінокага чалавека. — Вось мая келля, — адчыніў Фядот Андрэевіч дзверы ў пакой, дзе было паўнютка кніг. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́лля

т. 8, с. 223

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ке́лля ж царк Klósterzelle f -, -n; Kláuse f -, -n, Mönchszelle f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

келля

Том: 15, старонка: 74.

img/15/15-074_0433_Келля.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

ке́лля

(с.-гр. kella, ад гр. kellion)

1) пакой манаха (манашкі) у манастыры;

2) перан. невялікі пакой адзінокага чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ке́лля ’асобны пакой манаха ў манастыры’ (ТСБМ). Ст.-рус. келия < с.-грэч. κέλλα (Фасмер, 2, 222).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ігу́менскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ігумена. Ігуменскі сан. Ігуменская келля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)