ке́йф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ке́йф
Р. ке́йфу
Д. ке́йфу
В. ке́йф
Т. ке́йфам
М. ке́йфе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кейф гл. кайф.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кейф (род. ке́йфу) м., шутл. кейф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кейф шутл. кейф, род. ке́йфу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кейф, ‑у, м.

Разм. Прыемная бяздзейнасць і адпачынак.

[Араб. kaif.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кайф і кейф, -у, м. (разм.).

Прыемная бяздзейнасць і адпачынак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кейф

гл. кайф.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кайф, кейф

(ар. käyf)

1) стан ап’янення;

2) эфект задавальнення ад розных пачуццёвых уражанняў; прыемная бяздзейнасць і адпачынак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)