Кары́н

т. 8, с. 116

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Карын Бое 11/325

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Карын В. 12/622

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Канія-Энке Карын

т. 7, с. 586

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Кары́на

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Кары́на Кары́ны
Р. Кары́ны Кары́н
Д. Кары́не Кары́нам
В. Кары́ну Кары́н
Т. Кары́най
Кары́наю		 Кары́намі
М. Кары́не Кары́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карына́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. карына́ карыны́
Р. карыны́ кары́н
Д. карыне́ карына́м
В. карыну́ карыны́
Т. карыно́й
карыно́ю		 карына́мі
М. карыне́ карына́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ На́рап (нарой) ’дробны, пушысты снег, які скрыпіць пад палазамі’ (Нас.), на́раплівы: наропливая дорога ’дарога, пакрытая такім снегам’ (там жа). Да гукапераймальнага poni, што перадае скрып снегу, гл. карын.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)