Verbum

анлайнавы слоўнік

каро́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

каро́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Знешняя частка зуба.

2. Артапедычная канструкцыя, мікрапратэз, які пакрывае частку сапсаванага зуба з мэтай яго захавання.

Паставіць каронку.

|| прым. каро́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каро́нка ж., в разн. знач. коро́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каро́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Памянш. да карона (у 1 знач.).

2. Знешняя частка зуба.

3. Металічная або пластмасавая абалонка, якая надзяваецца на зуб для яго захавання. Паставіць каронку. Залатая каронка.

4. Від свідравальнага долата. Алмазная каронка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каро́нка ж (зуба) Záhnkrone f -, -n;

залата́я каро́нка Góldkrone f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Каро́нка (у маладой) (Зав.), да карона.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

коро́нка в разн. знач. каро́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Záhnkrone

f -, -n каро́нка зу́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

koronka

ж.

1. карункі;

2. спец. каронка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

corona [kəˈrəʊnə] n. (pl. coronae)

1. astron. каро́на, вяне́ц

2. electr. каро́на, каро́нны разра́д

3. bot. каро́на

4. anat. каро́нка (зуба)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)