карнаву́хі, -ая, -ае.

3 абрэзаным або пакалечаным вухам.

К. кот.

|| наз. карнаву́хасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карнаву́хі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. карнаву́хі карнаву́хая карнаву́хае карнаву́хія
Р. карнаву́хага карнаву́хай
карнаву́хае		 карнаву́хага карнаву́хіх
Д. карнаву́хаму карнаву́хай карнаву́хаму карнаву́хім
В. карнаву́хі (неадуш.)
карнаву́хага (адуш.)		 карнаву́хую карнаву́хае карнаву́хія (неадуш.)
карнаву́хіх (адуш.)
Т. карнаву́хім карнаву́хай
карнаву́хаю		 карнаву́хім карнаву́хімі
М. карнаву́хім карнаву́хай карнаву́хім карнаву́хіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карнаву́хі обл. корноу́хий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карнаву́хі, ‑ая, ‑ае.

З абрэзаным або пакалечаным вухам. Карнавухі конь. □ А быў ён, Шарык, не з ціхіх.. Брахаў .. нават на жоўтага, карнавухага ката Базыля, абы той трапіў яму па вока. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карнаву́хі ’з адрэзанымі або абвіслымі вушамі’ (Нас., Шат., Касп., Бяльк., Гарэц., Др.-Падб., Жыв. сл.). Складаны прыметнік. Першая аснова да карна́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

корноу́хий разг. карнаву́хі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Ке́рнавухі ’бязвухі, са скручаным вухам’ (ТС). Гл. карнавухі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карнаву́гал ’круглая упадзіна сярод поля, якая арэцца пазней, бо ў ёй доўга вясной стаіць вада’ (Яшк.). Відавочна, складанае слова: карна‑вугал. Другая аснова празрыстая. Яе значэнне ’асобная частка поля’. Што датычыцца першай, то яна ўваходзіць у склад іншых слоў, сярод які* найбольш распаўсюджанае карнавухі (гл.) ’з алрэзанымі вушамі’. Параўн. таксама карнаткі (гл.), гл. карпаць. Такім чынам карпавугал мела першаснае значэнне ’адрэзаны вугал, адрэзаная частка поля’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)