караі́бка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. караі́бка караі́бкі
Р. караі́бкі караі́бак
Д. караі́бцы караі́бкам
В. караі́бку караі́бак
Т. караі́бкай
караі́бкаю		 караі́бкамі
М. караі́бцы караі́бках

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

караі́бка,

гл. караібы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караи́бка караі́бка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

караі́бы, ‑аў; адз. караіб, ‑а, м.; караібка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. караібкі, ‑бак; ж.

Група індзейскіх народнасцей Паўднёвай Амерыкі, якія жывуць на Арынока, Амазонцы і ў Гвіяне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)