Verbum

анлайнавы слоўнік

Карані́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дыхальныя карані

т. 6, с. 304

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́рань

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карана́сты, -ая, -ае.

1. Які мае тоўстыя, моцныя карані.

К. дуб.

2. Невысокі, моцнага целаскладу, шыракаплечы; каржакаваты.

Каранастая фігура.

|| наз. карана́стасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карэ́нне, -я, н., зб.

1. Карані (гл. корань у 1—3 знач.).

2. Падземныя часткі некаторых раслін (пятрушкі, сельдэрэю і інш.), якія ўжыв. як прыправа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

коре́нья мн. карані́, -нёў, собир. карэ́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гнасеалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гнасеалогіі. Гнасеалагічныя карані.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пучкава́ты, ‑ая, ‑ае.

Які мае пучкі, у выглядзе пучкоў. Пучкаватыя карані.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rozkorzenić się

зак. укараніцца; пусціць карані

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ятры́шнік, ‑у, м.

Шыракалістая травяністая шматгадовая расліна сямейства архідных, клубнепадобныя карані якой выкарыстоўваюцца ў медыцыне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)