каранё́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каранё́к |
каранькі́ |
| Р. |
каранька́ |
каранько́ў |
| Д. |
караньку́ |
каранька́м |
| В. |
каранё́к |
каранькі́ |
| Т. |
каранько́м |
каранька́мі |
| М. |
караньку́ |
каранька́х |
Крыніцы:
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
каранёк, ‑нька, м.
Памянш.-ласк. да корань (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Каранёк ’невялікі калодачны вулей’ (З нар. сл.), каранік ’калодачны стаячы вулей’ (З нар. сл., Жд. 3, Бяльк.). Магчыма, да kъrnъ ’кароценькі’, параўн. бел. карнаты (гл.), або першапачаткова ’вулей з кары’ (Бяльк., 221).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)