караго́дніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
караго́дніца |
караго́дніцы |
| Р. |
караго́дніцы |
караго́дніц |
| Д. |
караго́дніцы |
караго́дніцам |
| В. |
караго́дніцу |
караго́дніц |
| Т. |
караго́дніцай
караго́дніцаю |
караго́дніцамі |
| М. |
караго́дніцы |
караго́дніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
караго́дніца ж., разг. хорово́дница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
караго́дніца, ‑ы, ж.
Разм. Завадатарка ў карагодзе; удзельніца карагодных гульняў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)