Verbum

анлайнавы слоўнік

карабі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

карабі́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Механічная зашчапка, зажым.

К. павадка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карабі́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вінтоўка з пакарочаным ствалом.

|| прым. карабі́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карабі́н м., в разн. знач. караби́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карабі́н ¹, ‑а, м.

1. Баявая вінтоўка з пакарочаным ствалом. Сержант ускінуў угару карабін, умомант прыцэліўся і стрэліў. Чорны.

2. Паляўнічая вінтоўка, з якой палююць на буйнога звера.

[Фр. carabine.]

карабі́н ², ‑а, м.

Спружыновая зашчапка ў ланцужках, лейцах і пад., якая адкрываецца ўнутр.

[Фр. carabine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карабі́н

т. 8, с. 40

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

карабі́н^I м (зброя) Karabíner m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

карабі́н^II м (зашчапка) Karabínerhaken m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

карабі́н

(фр. carabine)

1) баявая вінтоўка з кароткім ствалом;

2) паляўнічая вінтоўка, з якой палююць на буйнога звера;

3) спружыновая зашчапка ў ланцужках, лейцах і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

караби́н карабі́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)