ка́пішча, -а, мн. -ы, -аў, н.

Язычніцкі храм, культавае збудаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Капі́шча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Капі́шча
Р. Капі́шча
Д. Капі́шчу
В. Капі́шча
Т. Капі́шчам
М. Капі́шчы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ка́пішча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́пішча ка́пішчы
Р. ка́пішча ка́пішч
ка́пішчаў
Д. ка́пішчу ка́пішчам
В. ка́пішча ка́пішчы
Т. ка́пішчам ка́пішчамі
М. ка́пішчы ка́пішчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ка́пішча ср., прям., перен. ка́пище

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́пішча, ‑а, н.

Культавае збудаванне ўсходніх і прыбалтыйскіх славян язычніцкага перыяду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Капішча 5/279, 413; 8/653

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ка́пішча

т. 8, с. 27

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ка́пішча ’культавае збудаванне ўсх. і прыбалт. славян з часоў паганства’ (ТСБМ), ’месца, дзе закопваюць здохлую жывёлу’ (Бяльк.). Укр., рус. капище ’паганскі храм’, арханг. ’месца звозу лесу, звалка’. Ст.-рус. запазычанне са ст.-слав. капище ’храм’ < капь ’з’ява, вобраз, прывід’ > ’статуя, выява’ < ст.-чуваш. *käp, сучаснае чуваш. päk, уйгурск. kep ’форма, карціна’, ст.-тур. gib ’карціна’ (Фасмер, 2, 185; Шанскі, 2 (К), 35).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мінскае капішча

т. 10, с. 412

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кумі́рня, -і, мн. -і, -рань і -рняў, ж.

Язычніцкая малельня з кумірамі; капішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)