кані́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. кані́на
Р. кані́ны
Д. кані́не
В. кані́ну
Т. кані́най
кані́наю
М. кані́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

кані́на, -ы, ж.

Мяса каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кані́на ж. кони́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кані́на, ‑ы, ж.

Мяса каня. На чацвёрты дзень блакады Лясніцкі і Прыборны далі загад забіваць коней і карміць людзей канінай. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́нін

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ка́нін ка́ніна ка́ніна ка́ніны
Р. ка́нінага ка́нінай
ка́нінае		 ка́нінага ка́ніных
Д. ка́нінаму ка́нінай ка́нінаму ка́ніным
В. ка́нін (неадуш.)
ка́нінага (адуш.)		 ка́ніну ка́ніна ка́ніны (неадуш.)
ка́ніных (адуш.)
Т. ка́ніным ка́нінай
ка́нінаю		 ка́ніным ка́нінымі
М. ка́ніным ка́нінай ка́ніным ка́ніных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

кані́на ж Pférdefleisch n -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ка́ніна, ка́нка ’льняны саламяны або з гнуткіх галінак (абшытых палатном) абручык вакол галавы замужняй жанчыны пад хусткай, на які накручвалі валасы’ (Маш.; слонім., Шн.; Тарн., Сакал.). Да тканіца < тканка (Помн. этнагр., 135).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кони́на кані́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

konina

ж. каніна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Pférdefleisch

n -(e)s кані́на

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)