каню́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Тое, што і каня (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каню́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каню́к канюкі́
Р. канюка́ канюко́ў
Д. канюку́ канюка́м
В. канюка́ канюко́ў
Т. канюко́м канюка́мі
М. канюку́ канюка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каню́к, -ка́ м., зоол. каню́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каню́к м., зоол. ка́ня, -ні ж., каню́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каню́к, ‑а, м.

Тое, што і каня (у 1 знач.). Над полем кружылі два вялізныя канюкі. Федасеенка. Дразды ды заранкі, якія жылі побач, ніколі не баяліся канюкоў, якія луналі ў небе. Ігнаценка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Каню́к. Гл. ка́ня.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Урастыраў Канюк 11/538

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

buzzard [ˈbʌzəd] n. BrE, zool. ка́ня, каню́к (птушка)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сары́ч, ‑а, м.

Драпежная птушка сямейства ястрабіных; тое, што і канюк. Гэта адпачывала стэпавая птушка сарыч. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каню́х, ‑а, м.

Абл. Каня, канюк. Ад спякоты крычыць, аж: заходзіцца, канюх, — просіць піць: сасмяг там пад сонцам. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)