ка́нькаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Назойліва прасіць аб чым-н., скардзіцца на што-н.

|| наз. ка́ньканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ка́нькаць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ка́нькаю ка́нькаем
2-я ас. ка́нькаеш ка́нькаеце
3-я ас. ка́нькае ка́нькаюць
Прошлы час
м. ка́нькаў ка́нькалі
ж. ка́нькала
н. ка́нькала
Дзеепрыслоўе
цяп. час ка́нькаючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ка́нькаць несов., разг. каню́чить, кля́нчить; попроша́йничать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́нькаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Назойліва прасіць аб чым‑н., скардзіцца на што‑н. — Як ні канькала, ні маліла, не даў каня ў нядзелю завезці парсючка ў Лашычы. Хадкевіч. Марта ішла следам, крыху супакоіўшыся, але ўсё яшчэ не пераставала канькаць аб сваіх патрэбах. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́нькаць разм. (назойліва прасіць) áufdringlich bítten*, erbitten* vt; bétteln vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ка́нькаць. Гл. ка́ня.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каню́чить несов., прост. ка́нькаць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кля́нчить несов., разг. кле́нчыць, ка́нькаць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зака́нькаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць канькаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пака́нькаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Канькаць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)