кану́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кану́н кану́ны
Р. кану́на кану́наў
Д. кану́ну кану́нам
В. кану́н кану́ны
Т. кану́нам кану́намі
М. кану́не кану́нах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кану́н м., этн. кану́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кану́н м. пярэ́дадне, -ня ср., пярэ́дадзень, -дня м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Канун 2/260; 5/396; 8/73

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кану́н

т. 8, с. 9

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пярэ́дадне ср. кану́н м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прадве́сне ср. кану́н весны́, вре́мя пе́ред весно́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчадрэ́ц, -раца́ м., уст. кану́н но́вого го́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Накану́ні ’напярэдадні’ (ТС). Запазычана з рус., ц.-слав. накануне ’тс’, дзе ад канун ’богаслужэнне напярэдадні свята’, гл. Фасмер, 3, 38. Не выключана і самастойнае ўтварэнне ад ц.-слав. канун ’пярэдадзень’, пра што можа сведчыць заканчэнне слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пры́святак, -тка м., разг.

1. небольшо́й пра́здник;

2. кану́н пра́здника

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)