кане́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. кане́чны кане́чная кане́чнае кане́чныя
Р. кане́чнага кане́чнай
кане́чнае		 кане́чнага кане́чных
Д. кане́чнаму кане́чнай кане́чнаму кане́чным
В. кане́чны (неадуш.)
кане́чнага (адуш.)		 кане́чную кане́чнае кане́чныя (неадуш.)
кане́чных (адуш.)
Т. кане́чным кане́чнай
кане́чнаю		 кане́чным кане́чнымі
М. кане́чным кане́чнай кане́чным кане́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кане́чны, -ая, -ае.

1. Які мае канец, мяжу (у прасторы і часе); проціл. бесканечны.

Канечная велічыня (у матэматыцы — велічыня, што змяняецца ў пэўных межах, не роўная ні нулю, ні бесканечнасці).

2. Тое, што і канцавы.

К. прыпынак.

3. Тое, што і канчатковы (у 2 знач.).

К. вынік.

К. прадукт.

|| наз. кане́чнасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кане́чны коне́чный;

~ная велічыня́ — мат. коне́чная величина́;

к. дроб — мат. коне́чная дробь;

к. пункт — коне́чный пункт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кане́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае канец, мяжу (у прасторы і часе); проціл. бесканечны.

2. Які знаходзіцца на канцы чаго‑н., з’яўляецца канцом. Канечны пункт. □ Параход наводзіў туалет. Дні праз два зямля, канечны порт, не з’яўляцца ж туды неахайным карытам. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кане́чны (абмежаваны ў прасторы і часе) éndlich, begrénzt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лака́льна-кане́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. лака́льна-кане́чны лака́льна-кане́чная лака́льна-кане́чнае лака́льна-кане́чныя
Р. лака́льна-кане́чнага лака́льна-кане́чнай
лака́льна-кане́чнае		 лака́льна-кане́чнага лака́льна-кане́чных
Д. лака́льна-кане́чнаму лака́льна-кане́чнай лака́льна-кане́чнаму лака́льна-кане́чным
В. лака́льна-кане́чны (неадуш.)
лака́льна-кане́чнага (адуш.)		 лака́льна-кане́чную лака́льна-кане́чнае лака́льна-кане́чныя (неадуш.)
лака́льна-кане́чных (адуш.)
Т. лака́льна-кане́чным лака́льна-кане́чнай
лака́льна-кане́чнаю		 лака́льна-кане́чным лака́льна-кане́чнымі
М. лака́льна-кане́чным лака́льна-кане́чнай лака́льна-кане́чным лака́льна-кане́чных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

канечны аўтамат

т. 7, с. 584

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

eventual [ɪˈventʃuəl] adj. канчатко́вы; кане́чны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фінішо́р, ‑а, м.

Спартсмен (лыжнік, веласіпедыст і інш.), які асабліва хутка праходзіць канечны адрэзак шляху.

[Англ. finish — заканчэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фі́ніш, -у, м.

1. Заключная частка спартыўнага спаборніцтва на хуткасць.

2. Канечны пункт, канец такога спаборніцтва.

3. У спорце: некаторая адлегласць на дыстанцыі перад канечным пунктам.

Прайсці ф.

|| прым. фі́нішны, -ая, -ае.

Фінішная стужка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)