канані́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Радавы артылерыі ў дарэвалюцыйнай Расіі.

|| прым. канані́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канані́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канані́р канані́ры
Р. канані́ра канані́раў
Д. канані́ру канані́рам
В. канані́ра канані́раў
Т. канані́рам канані́рамі
М. канані́ру канані́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

канані́р м., воен., уст. канони́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

канані́р, ‑а, м.

Радавы артылерыі ў дарэвалюцыйнай Расіі.

[Ням. Kanonier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кананір

т. 7, с. 569

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

канані́р м вайск Kanoníer m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

канані́р

(ням. Kanonier, ад фр. canon = гармата)

радавы салдат артылерыст ва ўзброеных сілах некаторых дзяржаў, напр. у Расіі (18 — пач. 20 ст.), у ФРГ.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

gunner [ˈgʌnə] n. артылеры́ст; наво́дчык; канані́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

канони́р воен., ист. канані́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

kanonier

м. кананір

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)