Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Калоідная хімія 3/416; 4/331; 5/188, 271; 7/274; 10/578; 11/60, 560; 12/471—472
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
кало́ід, -у, М -дзе, м. (спец.).
Некрышталізаванае клеепадобнае рэчыва (бялок, крухмал і інш.), прамежкавае паміж растворам і эмульсіяй.
|| прым. кало́ідны, -ая, -ае і калаіда́льны, -ая, -ае.
К. раствор.
○
Калоідная сістэма — гетэрагенная сістэма, якая складаецца з мноства дробных часцінак якога-н. рэчыва, што знаходзіцца ў суспензаваным стане ў аднародным асяроддзі.
Калоідная хімія — раздзел фізічнай хіміі, у якім разглядаюцца працэсы ўтварэння і разбурэння дысперсных сістэм.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кало́ідны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да калоіду, з уласцівасцямі калоіду. Калоідны раствор.
•••
Калоідная хімія гл. хімія.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кало́ідны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
кало́ідны |
кало́ідная |
кало́іднае |
кало́ідныя |
| Р. |
кало́іднага |
кало́іднай
кало́іднае |
кало́іднага |
кало́ідных |
| Д. |
кало́іднаму |
кало́іднай |
кало́іднаму |
кало́ідным |
| В. |
кало́ідны (неадуш.)
кало́іднага (адуш.) |
кало́ідную |
кало́іднае |
кало́ідныя (неадуш.)
кало́ідных (адуш.) |
| Т. |
кало́ідным |
кало́іднай
кало́іднаю |
кало́ідным |
кало́іднымі |
| М. |
кало́ідным |
кало́іднай |
кало́ідным |
кало́ідных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Міцэла 5/271; 7/274, гл. Калоідная хімія
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
біяге́ль
(ад бія- + лац. gelo = застываю)
студзінападобная або цвёрдая структураваная калоідная сістэма біялагічнага паходжання з вадкім дысперсійным асяроддзем; разнавіднасць геляў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Золь 1 ’сырое, пранізлівае надвор’е’, дыял. зала́ (Касп.), заліна́ (Сл. паўн.-зах.). Укр. зола́ ’сыры халодны вецер’. Прасл. дыялектызмы zolь, zola, роднасныя ням. kühl ’прахалодны’, лац. gelū ’холад, мароз’. І.‑е. *gel(ǝ)‑ ’холад(на), замярзаць’. Трубачоў, Слав. языкозн., V, 179; Покарны, 1, 365–366. Аднак zolь можа тлумачыцца з *gʼ‑ а не з *g‑, таму трэба, відаць, рэканструяваць і.-е. корань, прыклады для якога даюцца ў Покарнага толькі з моў kentum, як *gʼel(ǝ)‑.
Золь 2 ’калоідная сістэма з дробных часціц у нейкім іншым асяроддзі’ (БРС, БелСЭ). Інтэрнацыяналізм на базе скарочанага лац. solutio ’раствор’. Пачатковае з‑ указвае на верагоднасць ням. пасрэдніцтва для рус. (як і польск.), адкуль у бел.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
БІЯГЕ́ЛЬ
(ад бія... + лац. gelo застываю),
1) студзінападобная або цвёрдая структураваная калоідная сістэма біял. паходжання з вадкім дысперсійным асяроддзем; разнавіднасць геляў. Утворана часцінкамі дысперснай фазы, злучанымі адна з адной у прасторавую сетку (каркас), якая ўтрымлівае ў сваіх ячэйках дысперсійнае асяроддзе і пазбаўляе ўсю сістэму цякучасці. Біягелі шырока прадстаўлены ў жывёльных і раслінных арганізмах (напр., мышачная, нервовая, злучальная тканкі, шклопадобнае цела вока, біял. мембраны — складаныя біягелі). Біягелі з’яўляюцца таксама халадцы жэлаціну, агару, пекціну, прадукты харчавання — сыракваша, кісель, жэле, мармелад і інш. 2) У храматаграфіі — камерцыйная назва носьбітаў для гель-фільтрацыі. Біягелі маркі A замяняе агар, маркі P — сінт. гель поліакрыламід.
А.М.Ведзянееў.
т. 3, с. 168
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
хі́мія ж., в разн. знач. хи́мия;
фізі́чная х. — физи́ческая хи́мия;
неаргані́чная х. — неоргани́ческая хи́мия;
кало́ідная х. — колло́идная хи́мия;
аргані́чная х. — органи́ческая хи́мия;
аналіты́чная х. — аналити́ческая хи́мия;
ква́нтавая х. — ква́нтовая хи́мия;
я́дзерная х. — я́дерная хи́мия;
х. крыві́ — хи́мия кро́ви;
х. на́фты — хи́мия не́фти
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)