каласо́ўнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
каласо́ўнік |
| Р. |
каласо́ўніку |
| Д. |
каласо́ўніку |
| В. |
каласо́ўнік |
| Т. |
каласо́ўнікам |
| М. |
каласо́ўніку |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
каласо́ўнік, -ку м., бот. костёр
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каласо́ўнік, ‑а, м.
Пустазелле сямейства злакавых. Жытні каласоўнік. Каласоўнік безасцюковы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Каласоўнік 2/593; 5/246
- » - аржаны 5/246 (іл.)
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
костёрII бот. каласо́ўнік, -ку м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гі́рса гірса́
(літ. girsa)
пустазелле сям. злакавых; каласоўнік.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Авясе́ц ’каласоўнік Bromus L.’ (Інстр. II) < *ovьs‑ьcь? да авёс. Параўн. авясец ’памяншальна да авёс’ (Бяльк.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ржаве́ц ’ржэўнік ?’ магчыма ’жыцік, Lolium L.’: вельмі багато ржаўцу́ расце па лёну (лельч., Мат. Гом.), параўн. укр. ржане́ць ’жыцец лугавы, Phleum pratense L.’, рус. цвяр. ржане́ц ’тс’, алан. ржане́ц ’пустазелле на льняным полі’. Відаць, узыходзіць да ржанец, якое з іржа́ 2 ’жыта’. Параўн. таксама рус. перм. ржани́к ’пустазелле каласоўнік палявы, Bromus arvensis L.’, якое расце ў жыце і лёне, падобнае да жыта.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ды́рса ’расліна каласоўнік, Bromus secalinus L.’ Варыянтная форма да гі́рса (гл.), якая запазычана з літ. dìrsė (Непакупны, Лекс. балтызмы, 30). Але лінгвагеаграфічная праблематыка тут даволі складаная, таму што ў суседніх літ. гаворках Дзукіі пашырай іменна варыянт girsa, gìrsė (Непакупны, там жа). Параўн. гірса (гл.). Аб літ. слове гл. Фрэнкель, 1, 96 (пад dìrsa, якое і трэба разглядаць як крыніцу для бел. ды́рса, польск. dyrsa).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)