ка́зус, -у, мн. -ы, -аў, м.

Складаны, заблытаны выпадак.

|| прым. ка́зусны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ка́зус

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́зус ка́зусы
Р. ка́зусу ка́зусаў
Д. ка́зусу ка́зусам
В. ка́зус ка́зусы
Т. ка́зусам ка́зусамі
М. ка́зусе ка́зусах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ка́зус, -су м. ка́зус

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́зус ка́зус, -су м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́зус, ‑у, м.

1. Складаная, заблытаная справа ў судовай практыцы.

2. Разм. Незвычайны, недарэчны выпадак. — А ў вайну са мной такі выйшаў казус, што чуць з сораму не згарэў... Ракітны.

[Лац. casus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

казус

т. 7, с. 435

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́зус м

1. юрыд schwíeriger [kompléxer] Fall;

2. разм (выпадак) Vórkommnis n -ses, -se, Erlébnis n -ses, -se

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ка́зус

(лац. casus = выпадак)

1) незвычайны, недарэчны выпадак, здарэнне;

2) складаная судовая справа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́зус

(лац. casus = выпадак)

1) незвычайны, недарэчны выпадак, здарэнне;

2) юр. складаная судовая справа.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

казус белі

т. 7, с. 435

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)