кади́ло
1. церк. кадзі́ла, -ла ср.;
2. бот. кадзі́ла, -ла ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кадило
Том: 14, старонка: 216.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
кадзі́ла ср., церк. кади́ло, кади́льница ж.;
◊ раздзьму́ць к. — разду́ть кади́ло
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раздзьму́ць сов. разду́ть; (о ветре — ещё) разве́ять;
◊ р. кадзі́ла — разду́ть кади́ло
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Кадзі́ла 1 ’металічны сасуд на доўгіх ланцужках, у якім у час набажэнства курыцца ладан або іншыя пахучыя рэчывы’ (БРС. ТСБМ, Бяльк.). Слова не выглядае як народнае, хоць, відавочна, вядома ў гаворках. Відаць, запазычанне з царк.-слав. кадило ’тс’, якое са ст.-слав. кадило ’фіміям’ да прасл. kadidlo, вытворнага з суф. ‑(i)dlo ад kaditi гл. Трубачоў, Эт. сл., 9, 109.
Кадзі́ла 2 ’шматгадовая травяністая лекавая расліна сямейства губакветных з белымі пахучымі кветкамі’ (ТСБМ). Маецца на ўвазе расліна Melitis melissophyllum — кадзіла дробналістае; на Беларусі вядомая толькі ў некалькіх замкнёных арэалах (напр., у Белавежскай пушчы); народныя назвы невядомы. Па гэтых прычынах відавочнае рус. запазычанне. Рус. кадило ’тс’, магчыма, да кадить. Гл. кадзіць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)