каагуля́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каагуля́нт каагуля́нты
Р. каагуля́нту каагуля́нтаў
Д. каагуля́нту каагуля́нтам
В. каагуля́нт каагуля́нты
Т. каагуля́нтам каагуля́нтамі
М. каагуля́нце каагуля́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каагуля́нт, -ту м., хим. коагуля́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каагуля́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Хімічны рэактыў, які выклікае каагуляцыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каагуля́нт

(лац. coagulans, -ntis)

1) хімічнае рэчыва, якое выклікае каагуляцыю; 2) лекавае рэчыва, якое садзейнічае згусанню крыві (параўн. антыкаагулянт).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

коагуля́нт хим. каагуля́нт, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

coagulant

[koʊˈægjələnt]

n.

згушча́льнік -у, каагуля́нт -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

антыкаагуля́нт

(ад анты- + каагулянт)

лекавае рэчыва, якое перашкаджае згусанню крыві і ўтварэнню тромбаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)