имени́ны імяні́ны, род. імяні́н ед. нет.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
именины
Том: 14, старонка: 97.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
імяні́ны (род. імяні́н) ед. нет имени́ны
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Імяні́ны. Рус. имени́ны, укр. імени́ны, польск. imieniny, в.-луж. mjeniny, чэш. jmeniny, славац. meniny. Ст.-рус. именины зафіксавана ў летапісе пад 1097 г. (спіс XV ст.). Ад асновы jьmen‑ (гл. імя) з суфіксам ‑iny, які ўтварае назоўнікі pluralia tantum са значэннем абрадаў, урачыстасці; параўн. радзіны, адведзіны, хрысціны, зімовіны, праводзіны і да т п. Гл. Шанскі, 2, I, 53; Слаўскі, 1, 454.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
спра́вить сов., разг. спра́віць;
спра́вить имени́ны спра́віць імяні́ны;
спра́вить себе́ но́вый костю́м разг. спра́віць сабе́ но́вы касцю́м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)