зяво́к, зяўка́, мн. зяўкі́, зяўко́ў, м. (разм.).

Недагляд, промах.

З. гульца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зяво́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зяво́к зяўкі́
Р. зяўка́ зяўко́ў
Д. зяўку́ зяўка́м
В. зяво́к зяўкі́
Т. зяўко́м зяўка́мі
М. зяўку́ зяўка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зяво́к (род. зяўка́) м., разг. (оплошность) зево́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зяво́к, зяўка і зевака, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. зяваць (у 1 знач.), а таксама гук, які пры гэтым узнікае. Пачуўся зявок.

2. Разм. Недагляд, промах. — І можа як кару мне за той зявок, доўга-доўга, як не праз усю ноч, не прыходзілі мяне змяняць. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зево́к м.

1. по́зех, -ху м., пазяха́нне, -ння ср.;

2. (промах, оплошность) зяво́к, род. зяўка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́зех, ‑у, м.

Міжвольны глыбокі ўдых і выдых з шырока разяўленым ротам, а таксама гук, які ўзнікае пры гэтым; зявок. Я веру поўдню. Казкі не лапоча ён І позехам даўгім не крывіць рот, А моўчкі ўсмак працуе заклапочана Ды рукавом з ілба сцірае пот. Бураўкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

yawn

[jɔn]

1.

v.i.

1) пазяха́ць, зява́ць

2) зе́ўраць, разьзяўля́цца

A wide gorge yawned beneath our feet — Шыро́кае прадо́ньне зе́ўрала ў нас пад нага́мі

2.

n.

1) пазяха́ньне, зява́ньне n., по́зех -у m.; зяво́к, -ўка́ m.

2) зе́ўра f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)