зубчастая перадача

т. 7, с. 118

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Зубчастая перадача 4/603—604; 6/51; 8/379; 9/242; 11/79

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

зубча́сты, -ая, -ае.

З зубцамі.

Зубчастае кола.

Зубчастая града гор.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

battlement [ˈbætlmənt] n. зубча́стая сцяна́, сцяна́ з байні́цамі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зубча́сты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зубча́сты зубча́стая зубча́стае зубча́стыя
Р. зубча́стага зубча́стай
зубча́стае		 зубча́стага зубча́стых
Д. зубча́стаму зубча́стай зубча́стаму зубча́стым
В. зубча́сты (неадуш.)
зубча́стага (адуш.)		 зубча́стую зубча́стае зубча́стыя (неадуш.)
зубча́стых (адуш.)
Т. зубча́стым зубча́стай
зубча́стаю		 зубча́стым зубча́стымі
М. зубча́стым зубча́стай зубча́стым зубча́стых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рэду́ктар, ‑а, м.

1. Механізм, які служыць для перадачы вярчэння ад аднаго вала да другога (зубчастая, чарвячная перадача).

2. Прыбор, які служыць для зніжэння ціску вадкасці, газу ў сістэме рухавікоў.

[Ад лац. reductor — адводчык.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cogwheel

[ˈkɑ:ghwi:l]

n., Tech.

зубча́стае ко́ла; шасьцярня́ f., зубча́стая перада́ча

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

зубча́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Зубчастая частка механізма, прыстасавання. Зубчатка дамкрата.

2. Няроўнасць у абрысах чаго‑н. Толькі далёка-далёка, на самым даляглядзе, ледзь прыкметна чарнела зубчатка лесу. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Räderwerk

n -(e)s, -e зубча́стая перада́ча, зубча́сты механі́зм

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перада́ча, -ы, мн. -ы, -да́ч, ж.

1. гл. перадаць.

2. Тое, што перадаецца па радыё, тэлебачанні.

Музычная п.

Слухаць перадачу па радыё.

3. Прадукты харчавання, рэчы, якія перадаюцца каму-н. (напр., хвораму ў бальніцу).

Прынесці перадачу хвораму.

4. Механізм, які перадае рух ад адной часткі прыстасавання да другой.

Зубчастая п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)