зубры́ца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зубры́ца |
зубры́цы |
| Р. |
зубры́цы |
зубры́ц |
| Д. |
зубры́цы |
зубры́цам |
| В. |
зубры́цу |
зубры́ц |
| Т. |
зубры́цай
зубры́цаю |
зубры́цамі |
| М. |
зубры́цы |
зубры́цах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
зубры́ца, ‑ы, ж.
Самка зубра. [У статку] і маладыя зубры, і падлеткі, і дарослыя зубрыцы з цялятамі, падобнымі на буйных, калматых медзведзянят. В. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)