знаха́рка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. знаха́рка знаха́ркі
Р. знаха́ркі знаха́рак
Д. знаха́рцы знаха́ркам
В. знаха́рку знаха́рак
Т. знаха́ркай
знаха́ркаю		 знаха́ркамі
М. знаха́рцы знаха́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

знаха́рка ж. зна́харка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зна́харка знаха́рка, -кі ж., чараўні́ца, -цы ж.; шапту́ха, -хі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

знаха́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да знахар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

знаха́рка ж Kúrpfuscherin f -, -nen; Gesúndbeterin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

знаха́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Лекар-самавучка, які карыстаецца ўласнымі спосабамі лячэння: замовамі, травамі і пад.

|| ж. знаха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. знаха́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

веду́нья прост. чараўні́ца, -цы ж., знаха́рка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бабчыха ’бабка-знахарка, што лечыць травамі’, ’адзінокая беззямельная жанчына, што жыве ў чужых людзей’ (Бяльк.). Вытворнае (суф. ‑іха) ад дзеяслова (параўн. рус. дыял. ба́бчить ’займацца знахарствам’) або непасрэдна ад ба́ба, ба́бка ’баба-знахарка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zamawiaczka

ж. знахарка; чараўніца; шаптуха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wisewoman [ˈwaɪzˌwʊmən] n. (pl. -women)

1. знаха́рка

2. варажбі́тка, варо́жка; ба́бка-павіту́ха

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)