змікі́ціць, -кічу, -кіціш, -кіціць; зак. (разм.).

Зразумець, здагадацца.

Хутка з., што да чаго.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

змікі́ціць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. змікі́чу змікі́цім
2-я ас. змікі́ціш змікі́ціце
3-я ас. змікі́ціць змікі́цяць
Прошлы час
м. змікі́ціў змікі́цілі
ж. змікі́ціла
н. змікі́ціла
Загадны лад
2-я ас. змікі́ць змікі́цьце
Дзеепрыслоўе
прош. час змікі́ціўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

змікі́ціць сов., прост. смекну́ть, сообрази́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змікі́ціць, ‑кічу, ‑кіціш, ‑кіціць; зак.

Разм. Зразумець што‑н., здагадацца аб чым‑н. — [Збінацкі], значыцца, змікіціў, што са мною дрэнныя жарты, і давай прасіцца. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змікі́ціць разм. begréifen* vt, kapíeren vt;

◊

змікі́ціць, у чым спра́ва den Bráten ríechen*, Lúnte ríechen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

смики́тить сов., прост. ске́міць, змікі́ціць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сшымане́ць ’здурнець, звар’яцець’ (Бяльк.). Няясна; корань слова нагадвае ўласнае імя Шыман, параўн. змікіціць ’сцяміць’ ад Мікіта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

latch​2 [lætʃ] v. зачыні́ць на за́саўку, кля́мку ( дзверы, акно і да т.п.)

latch on [ˌlætʃˈɒn] phr. v. infml зразуме́ць, ске́міць, сця́міць, змікі́ціць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Мікі́ціцца ’капрызнічаць’ (ТС), мікі́цяць ’таіцца’ (брасл., Сл. ПЗБ), як і бел. змікі́ціць ’зразумець, здагадацца’ (ТСБМ), узыходзяць да імя Мікіта — абагульненая назва чалавека з пэўнымі ўласцівасцямі. Параўн. і ўкр. мики́тити ’віляць, выкручвацца, шукаць адгаворкі, нячыста дзейнічаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

cotton [ˈkɒtn] n.

1. баво́ўна;

a cotton dress паркалёвая суке́нка;

cotton wool BrE ва́та (медыцынская)

2. bot. баво́ўнік, баво́ўна

3. баваўня́ныя ні́ткі

cotton on [ˌkɒtnˈɒn] phr. v. BrE, infml (to) разуме́ць, ке́міць, ця́міць, даўме́цца, змікі́ціць, дапя́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)