злуча́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. злуча́льнік злуча́льнікі
Р. злуча́льніка злуча́льнікаў
Д. злуча́льніку злуча́льнікам
В. злуча́льнік злуча́льнікі
Т. злуча́льнікам злуча́льнікамі
М. злуча́льніку злуча́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

злуча́льнік м., тех. соедини́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злуча́льнік, ‑а, м.

Прыстасаванне для злучэння чаго‑н. Злучальнік правадоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

соедини́тель злуча́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Выкрада́льнік (БРС). Да выкрадаць (гл. красці); структурная калька рус. похити́тель або самастойнае ўтварэнне па тыпу выкрывальнік, злучальнік і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)