злачы́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
злачы́н |
злачы́ны |
| Р. |
злачы́ну |
злачы́наў |
| Д. |
злачы́ну |
злачы́нам |
| В. |
злачы́н |
злачы́ны |
| Т. |
злачы́нам |
злачы́намі |
| М. |
злачы́не |
злачы́нах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
злачынства, правапарушэнне; злачын, крымінал (разм.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
Misshándlung
f -, -en
1) бязлі́таснае [жо́рсткае] абыхо́джанне; катава́нне
2) уст. злачы́н, дрэ́нны ўчы́нак
j-s Misshándlung erlíegen* — стаць ахвя́рай каго́-н., напаку́тавацца ад каго́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)