здыхля́ціна, -ы, мн. -ы, -цін (разм.).

1. ж. Труп дохлай жывёліны.

2. перан., м. і ж. Тое, што і здыхляк (жарт., пагард.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

здыхля́ціна

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. здыхля́ціна здыхля́ціны
Р. здыхля́ціны здыхля́цін
Д. здыхля́ціне здыхля́цінам
В. здыхля́ціну здыхля́цін
Т. здыхля́цінай
здыхля́цінаю		 здыхля́цінамі
М. здыхля́ціне здыхля́цінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здыхля́ціна прост.

1. ж. дохля́тина, па́даль;

2. м. и ж., перен. дохля́тина

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здыхля́ціна, ‑ы, ж.

Разм.

1. Труп здохлай жывёліны. // зб. Мяса здохлай жывёліны; падла.

2. Пра слабага, худога, хваравітага чалавека. — Ты, здыхляціна, і гэткага мужыка не варта! Бядуля. // Пра замораную, худую жывёліну. Скора пасля таго, як жаніўся, [Васіль] прывёў каня — не здыхляціну, а каня — людзям на зайздрасць! Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здыхля́ціна ж. разм. пагард. Aas n -es, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

здыхлі́на ж., см. здыхля́ціна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здыхата́, -ы́, ДМ -хаце́, ж. (разм.).

1. Павальная гібель жывёлы ў час эпідэміі.

2. Тое, што і здыхляціна (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зды́хля, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і здыхляціна (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здыхлі́на, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і здыхляціна (у 2 знач.). — Здыхліна, сорамна проста. Раней у мяне быў конь — во! М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пашавэ́лак ’неахайны’ (астр., Сл. ПЗБ). Экспрэсіўнае ўтварэнне, якое, можна меркаваць, з ла- < прасл. po‑ ’псеўда-’ (параўн. укр. пикінь ’нікудышні конь, шкапа, здыхляціна’) і шавяліцца^слаба шавеліцца’ > ’неахайны’ (?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)