здзічэ́ць гл. дзічэць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

здзічэ́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. здзічэ́ю здзічэ́ем
2-я ас. здзічэ́еш здзічэ́еце
3-я ас. здзічэ́е здзічэ́юць
Прошлы час
м. здзічэ́ў здзічэ́лі
ж. здзічэ́ла
н. здзічэ́ла
Загадны лад
2-я ас. здзічэ́й здзічэ́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час здзічэ́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здзічэ́ць сов., прям., перен. одича́ть;

раслі́ны ~чэ́лі — расте́ния одича́ли;

чалаве́к ~чэ́ў — челове́к одича́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здзічэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

1. Зрабіцца дзікім (у 1 знач.). Кошка здзічэла. □ Наша поле здзічэла зусім — атруцілі слязамі зямлю, ды народ будзе вечна жывым, ён не скорыцца кату, ярму. Машара.

2. перан. Адвыкнуць ад людзей, стаць нелюдзімым. — Трэба ж мне хоць дзень дома пабыць, а то здзічэем там, у лесе, — апраўдвалася Марынка. Сабаленка. // Апусціцца, агрубець. — Калі пратрывае так даўжэй, вернемся да пячорнага жыцця. Здзічэем! — сказаў .. [Ян] са злосцю і накіраваўся да дзвярэй. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здзічэ́ць

1. verwíldern vi (S), verwáhrlosen vi (s);

2. перан. (стаць нелюдзімым) ménschenscheu wérden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дзічэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; незак.

1. Станавіцца дзікім, перараджацца.

Дрэвы дзічэюць.

Без нагляду лес дзічэў.

2. перан. Станавіцца нелюдзімым, дзіклівым.

Д. у адзіноце.

|| зак. адзічэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е і здзічэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е.

|| наз. дзічэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

одича́ть сов. здзічэ́ць, адзічэ́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адзічэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

Тое, што і здзічэць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здзічэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. здзічэць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здзічэ́лы прям., перен. одича́вший, одича́лый; см. здзічэ́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)