затлу́м

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. затлу́м
Р. затлу́му
Д. затлу́му
В. затлу́м
Т. затлу́мам
М. затлу́ме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

затлу́м, -му м., см. затлумле́нне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

затлу́м, ‑у, м.

Тое, што і затлумленне. Затлум галавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

затлумі́цца, -умлю́ся, -у́мішся, -у́міцца; зак. (разм.).

Страціць здольнасць ясна мысліць, разважаць.

Галава затлумілася.

|| незак. затлу́млівацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. затлумле́нне, -я, н. і затлу́м, -у, м. З. галавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

затлу́ма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. затлу́ма затлу́мы
Р. затлу́мы затлу́м
Д. затлу́ме затлу́мам
В. затлу́му затлу́мы
Т. затлу́май
затлу́маю		 затлу́мамі
М. затлу́ме затлу́мах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)