зарэ́чча, -а, н.

Мясцовасць за ракой.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Зарэ́чча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Зарэ́чча
Р. Зарэ́чча
Д. Зарэ́ччу
В. Зарэ́чча
Т. Зарэ́ччам
М. Зарэ́ччы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зарэ́чча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. зарэ́чча
Р. зарэ́чча
Д. зарэ́ччу
В. зарэ́чча
Т. зарэ́ччам
М. зарэ́ччы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зарэ́чча ср. заре́чье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зарэ́чча, ‑а, н.

Мясцовасць, якая знаходзіцца за ракой. Надвор’е на здзіўленне ціхае, яснае, цёплае. Сіняватая смуга звісае над зарэччам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Зарэчча,

вёска ў Лагойскім р-не.

т. 6, с. 542

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Зарэчча,

гарадскі пасёлак у Рэчыцкім р-не.

т. 6, с. 542

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Зарэчча,

радовішча глін у Брэсцкім р-не.

т. 6, с. 542

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

зарэ́чча Вялікая прастора за ракой, рэчкай; месца па той бок ракі (БРС). Тое ж зарэчышча, заряччэўе, зарякоўе, зараковічча, заряковішча (Слаўг.).

□ ур. Зарэчча (балоцісты стэп ад Пінска да Нобеля Серб. 1912, 93), в. Зарэчча (частка в. Зімніца) Слаўг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

заре́чье зарэ́чча, -чча ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)