запру́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., што.

1. Перагарадзіць запрудай.

З. раку.

2. перан. Запоўніць сабой якую-н. прастору (разм.).

Людзі запрудзілі ўвесь двор.

|| незак. запру́джваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

запру́дзіць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. запру́джу запру́дзім
2-я ас. запру́дзіш запру́дзіце
3-я ас. запру́дзіць запру́дзяць
Прошлы час
м. запру́дзіў запру́дзілі
ж. запру́дзіла
н. запру́дзіла
Загадны лад
2-я ас. запру́дзь запру́дзьце
Дзеепрыслоўе
прош. час запру́дзіўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

запру́дзіць сов., в разн. знач. запруди́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запру́дзіць, ‑пруджу, ‑прудзіш, ‑прудзіць; зак., што.

1. Перагарадзіць запрудай, плацінай; загаціць. Запрудзіць раку.

2. перан. Разм. Запоўніць, перапоўніць сабой якую‑н. прастору. Пазбіраліся каля натоўпу і жанчыны з дзецьмі, запрудзілі ўвесь двор. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запру́джваць, запру́дзіць stáuen vt, dämmen vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

запру́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да запрудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запру́джаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад запрудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запру́джванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. запруджваць — запрудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запруди́ть сов.

1. загаці́ць; запру́дзіць;

2. перен. запо́ўніць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ábdämmen

vt запру́дзіць, адгарадзі́ць плаці́най [га́ццю, да́мбай]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)