запа́шнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Прылада для ўзворвання глебы на невялікую глыбіню або для засыпання зерня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

запа́шнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. запа́шнік запа́шнікі
Р. запа́шніка запа́шнікаў
Д. запа́шніку запа́шнікам
В. запа́шнік запа́шнікі
Т. запа́шнікам запа́шнікамі
М. запа́шніку запа́шніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

запа́шнік м., с.-х. запа́шник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запа́шнік, ‑а, м.

Спец. Сельскагаспадарчая прылада для ўзорвання глебы на невялікую глыбіню або для засыпання дасеянага зерня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запа́шник с.-х. запа́шнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)